De vraag is: ben ik een patiënt of ben ik een mens?

Gelden algemene humane standaarden wel binnen de gedwongen psychiatrische zorg?

Het punt is: met een zorgmachtiging van de Wvggz-rechter kun je of mag je jezelf niet onttrekken aan de dwang die de psychiatrie op je uitoefent, als dat zo in het behandelplan staat. Toch is het voor de patiënt wel nodig om de ervaring opnieuw te hebben om zonder dwang te leven. Hiermee bedoel ik wel in het bijzonder het onder dwang toedienen van psychiatrische medicatie. Het psychiatrische traject voorziet hier niet in. Dus heb ik dat tot twee keer toe uit mezelf gedaan. En ik geef mezelf daar een applausje voor. Ook al zijn de consequenties zwaar: nooit meer vertrouwd worden door de psychiatrie. Want je gaat een ander traject in als je je moedwillig onttrekt aan dwangzorg. Je wordt er een ander mens door: een beter mens. Al kan de rechterlijke macht daar niet zo snel op reageren.

Als psychiatrisch patiënt ben je nooit uitbehandeld, las ik laatst. Is dat wel humaan? Schrijf ik dit wel aan mensen die er toe doen? Of schrijf ik dit aan psychiatrische patiënten of aan mensen die bang zijn dat te worden? De “professionaliteit” van de psychiatrie voorziet daar wel in hoor.

Het zijn twee verschillende werelden: met of zonder gedwongen psychiatrische medicatie.

De rechter wikt en beschikt.

Is de rechter wel zo onafhankelijk? Of is het beter om de vraag te stellen of álle rechters wel onafhankelijk zijn? Of is er wetgeving nodig om de rechter te beschermen tegen de lange tengels van de psychiater en spv’er? Die laatsten kennen de patiënt immers het beste? Dat is, hoe gevaarlijk ook, de feitelijke situatie. De rechter leeft in het rijk van de vrijheid. De patiënt met zorgmachtiging leeft in het rijk van de dwang. Deze verschillende mensen ervaren en redeneren op heel verschillende wijze. De rechter is daarom gedwongen gebruik te maken van intermediairs: psychiater of spv’er.

De patiënt ervaart de wereld alsof er een vochtige doek over zijn hoofd is gegooid. Het is nog net geen waterboarding. Hij krijgt maar beperkt mee wat er in de wereld gebeurt. Met zo’n iemand krijgt de rechter natuurlijk nooit goed contact in de zeg 15 minuten die daar voor staan.