Aan de ene kant is er natuurlijk het patiëntenaanbod. Dit bestaat ondermeer uit verwarde mensen en mensen met andere soorten geestelijke of mentale klachten. Aan de andere kant is er het zorgaanbod. Het gaat om zelfstandige bedrijfjes in de geestelijke gezondheidszorg of om een van de grote clusters van zorgaanbod. Als vereniging van zo’n 100 instellingen met ruim 89 duizend professionals vertegenwoordigt de Nederlandse GGZ meer dan 90 procent van de sector. De Nederlandse GGZ heeft een LinkedIngroep. Van deze groep ben ik lid. De LinkedIngroep houdt zich bezig met beleidsbeïnvloeding. Daarnaast ben ik sinds kort lid van de LinkedIngroep van MIND/Ypsilon. Deze organisatie komt op voor de belangen van psychiatrische patiënten. Ikzelf ben ervaringsdeskundige met ruim 14 jaar ervaring als psychiatrisch cliënt. Ik noem mezelf liever cliënt dan patiënt, omdat ik mezelf daar meer mee in mijn eigen kracht voel staan.
Ik heb gedurende die ruim 14 jaar veel meegemaakt. Flink gebotst met de GGZ. De meeste GGZ medewerkers melken de ellende van patiënten die men onder de wet WvGGZ behandeld structureel en systematisch uit. Ze hebben een dun laagje chroom om een pakketje schroot. Daarin verschillen ze niet van de meeste mensen. Het is aan kwaliteiten die niet met deze medewerkers zijn verbonden te danken dat patiënten na een bepaalde behandeltermijn weer verbetert verder kunnen. Of dit altijd het gevolg is van de toediening van medicatie is de vraag. Een mens tendeert vaak naar evenwicht. Een goed medewerker kijkt naar de oorzaken die dit belemmeren en weet sturend in te grijpen. Het is ook van belang dat medewerkers vastgeroeste meningen bij zichzelf herkennen over wat er wat betreft herstel mogelijk is en in hoeverre medicatie daarbij nodig is of belemmerend kan zijn voor herstel. Sinds ik inzag wat voor mij een significante belemmering is, ben ik mij pro-actief gaan opstellen, wat afwijking van de dagelijkse norm inluidde. De GGZ herkende de juistheid van mijn acties niet en heeft getracht door mij restricties op te leggen mijn drang tot vrijheid te beknotten. Maar ik leef nog steeds en ga gewoon door. De GGZ werkt samen met de rechterlijke macht om de vrijheid van mensen te beknotten, al of niet terecht. De rechters zien niet wat hun significante belemmering is. Velen staan er ook niet voor open om dit te onderzoeken. Maar wil recht recht zijn zal er toch iets moeten gebeuren. Dit is geen opruiïng trouwens. Ik heb de rechterlijke uitspraken keurig ondergaan, en ben er ondanks de haat van sommige mensen sterker uit gekomen. Dat kan ook als een triomf van het recht gezien worden, voor rechters die er zo instaan.
De beleidsbeïnvloeding van de Nederlandse GGZ via de media is ook één groot uitmelken van de mensen die ze zeggen te willen helpen. Dat is een zichtbare gruwel. Laten we hopen dat daar verandering in gaat komen.
Solace: healing at your fingertips 