Over een maffiaorganisatie in de zorg en de rol van een rechter daarin

Aan de bewindvoeringsrechter

Ik heb de bewindvoeringsrechter al genoeg informatie gegeven, door stukken naar de persoon te sturen. Over achtergronden en motivatie is de rechter dus ingelicht. Ik ben bang voor een showproces, waar ik legitimiteit aan verleen als ik ter zitting verschijn. Herstel van contacten met Pro Persona stel ik niet op prijs. Ik overweeg deze zaak hoger op te brengen en naar de Europese rechter te gaan. Alle aangesloten landen bij de Raad van Europa hebben bijvoorbeeld een antifolterverdrag ondertekend. De bewindvoeringsrechter speelt daar natuurlijk geen rol in, zegge, de voortgaande foltering door Pro Persona, nietwaar? Volgens mij heeft de rechter ter zake te maken met een organisatie, te verstaan Pro Persona, die feitelijk bankroet is. Vandaar dat Pro Persona ook niet in wil gaan op mijn legitieme financiële eisen, namelijk de door mij gestorneerde huur betalen, zodat mijn familie daar niet voor op hoeft te draaien. Pro Persona speelt een politiek van het tegen elkaar uit spelen van familieleden, en dat is niet te tolereren in zoverre Nederland een rechtsstaat is. En in zoverre Nederland geen rechtsstaat is, ook niet. Mijn moeder is denk ik op een bepaalde manier geestelijk niet helemaal gezond, en elk huisje draagt zijn kruisje, vandaar dat psychiatrie altijd hamert op gezonde familierelaties, maar ze maakt er feitelijk misbruik van. Mijn moeder zou deze tekst niet begrijpen. Gaat de rechter zich affiliëren met een maffiaorganisatie in de zorg? That’s the question.

Het verplichte karakter van de ziektekostenpremie, een no to go area om je daar van los te willen maken. Het is duidelijk, de gezonde mensen betalen voor de ongezonde. Is dat fair? Of zijn de kosten van de gezondheidszorg op termijn niet meer te betalen voor de samenleving als geheel, ook niet door middel van een verplichte collectieve ziektenkostenverzekering? En waarom wil de psychiatrie mij koste wat het kost als ziek blijven beschouwen?

In de situatie waarin de leden van de professionelen in de gezondheidszorg zeggen dat ziekte en schuld los van elkaar staan, is dat fair, maar het ligt volgens mij anders. Ik heb al een tijd geleden geschreven dat in het hart van de zaak medische diagnose schuldtoewijzing is. Dat geldt volgens mij zeker voor al die vervelende ziektes waarvoor tweedelijns – dus dure specialistische – zorg nodig is. Ik beschuldig die mensen die ziek zijn niet dat hun ziekte hun eigen schuld is, het is gelegen in de stand van zaken in de medische zorg dat de sluier van onwetendheid dienaangaande sommige mensen bevoordeelt en velen benadeelt. Er zijn meerdere kanten aan het mooie beroep arts. Het is zo slecht nog niet het verplichte karakter van de ziektekostenpremie eens aan de kaak te stellen. En ik wil niet financieel ter verantwoording worden geroepen voor een ziekte die ik niet heb. Een voormalig Amerikaanse president – Trump – stond eens voor miljarden in de schuld. Zwervers, dat zijn rijke mensen, zei hij toen. Faillissement is zo erg nog niet. De zaken gaan in de tussentijd gewoon door. Moreel faillissement, daar moet je voor oppassen.

Geld en licht hebben met elkaar te maken. Licht groeit door faillissement heen en vernieuwt zich. Ik ben ondertussen wel vertrouwd met failliet gaan. Ik kijk er niet van op. Ik raak er niet van in de stress. Een financiële doorstart maken is gezond als de oude stand van zaken niet meer werkte. Pro Persona is volgens mij failliet en ik op dit moment niet. Mijn businessmodel ben ik zelf. En ik ben blij.