Zijn (mijn) beschrijving van wat hij (ik) meemaak is zó sterk met zijn (mijn) eigen manier van denken doordrenkt, dat je van goede huize moet komen om het te begrijpen. Het komt misschien allemaal over alsof ik half vanuit een waantoestand schrijf. Of de lezers dat zo ervaren kan ik niet zeggen, want ik heb nog geen enkele reactie gekregen op alle blogs die ik hier heb geplaatst. Ik ga ervan uit dat als je vanuit een toestand van gezondheid mijn stukjes leest, dat je dan in elk van de stukjes de waarheid ervan kunt vinden. Met een gezonde dosis inlevingsvermogen natuurlijk.
Er zijn belangentegenstellingen tussen de hulpverleners en mij. De hulpverleners eisen voorrang van hun medische discours boven mijn persoonlijke discours. Uit angst waarschijnlijk om gecanceld te worden houden ze zich strikt aan een medische zienswijze. Maar dat is niet het enige: er is wel degelijk iets met mij aan de hand. Dat kun je ziekte noemen. Het punt is: willen de hulpverleners mij in mijn eigen kracht laten staan als degene die in de positie is en de mogelijkheid heeft de voorwaarden te scheppen voor zijn eigen gezondheid? Volgens mij is het zo dat dit humanitaire uitgangspunt geen ingang vindt bij de hulpverleners en de rechter. Dit komt doordat ze slecht zijn of bezeten zijn door het slechte, waardoor ze niet het inzicht hebben dat de weg die ik bewandel ergens toe leidt. Ook al is het onmogelijk, is ook dat nog mogelijk. Zo zit dat. Moet hier deze blog alweer ophouden? Ja, waarom niet? Ik zal wel kort van inspiratie zijn. Bovendien is wat ik meemaak zó persoonlijk, dat ik steeds naar woorden moet zoeken om wat ik ervaar te beschrijven. Wat misschien de indruk oplevert dat ik half in een waan leef. Maar oordeel daar vooral zelf over. Wees vrij en blij.
Solace: healing at your fingertips 