De spv’er mag dat. Vanwege de wetgeving. En ik mag en kan mijn wil ook laten gelden. Zoals laatst, toen de spv’er volkomen onnodig zei dat hij vindt dat ik medicijnen nodig heb. Dat was een onderdrukkende opmerking. Ik weet het: ik heb geen keuze. De rechter geeft de psychiater namelijk gelijk als deze vindt dat ik medicijnen nodig heb en legt dat vast in een vonnis. De spv’er vindt dat ik wél een keuze heb. Als ik een zelfbindingsverklaring afleg laat de psychiatrie mij met rust. Zeggen ze. Maar dan doe ik wél wat de psychiatrie wil dat ik doe. Geef ik dan ook impliciet toe dat ik ziek ben? Over ziekte en hoe de psychiatrie dit opvat is het laatste woord nog niet gezegd. Ik heb al eerder gezegd dat ik achter medicatie sta. Ik heb me er toen niet aan gehouden. Dat was bij een zitting van de Wvggz-rechter in 2019. Dat is nu alweer bijna vier jaar geleden. We zitten nog steeds in het natraject daarvan. Het gaat om vrijheid. Vrijheid om te doen en te laten wat je wilt. Daarmee valt niet te marchanderen. Ook niet als er onderdrukkende Wvggz-wetgeving is. De rechter zegt dat ik anders het risico loop een gevaar te zijn voor mezelf of voor een ander en het risico loop op maatschappelijke teloorgang. Lolle Nauta, een filosoof van wie ik les heb gehad, zegt dat als je theorieën wilt begrijpen, dat je moet begrijpen wat de exemplarische situatie is waardoor een historische bedenker van die theorie zich heeft laten leiden.
Eigenlijk vind ik het vrij ongelofelijk dat de psychiatrie mij probeert over te halen tot het aangaan van een zelfbindingsverklaring. Alsof ze mij vragen afstand te doen van mijn authenticiteit, alsof ik mijn ziel moet verkopen. Waar zien ze mij wel niet voor aan? Daar doe ik mooi niet aan mee. Dat is pseudo-genezing. Ondertussen lopen de kosten die de ggz maakt weer op. Blijkbaar heeft de ggz geen manier om op een eervolle wijze met cliënten om te gaan. Zo laten ze zich wel kennen. Dat is ondermeer de last die de Nederlandse psychiatrie met zich mee draagt zich te houden aan het diagnostisch gereedschap van de DSM5, het handboek van de Amerikaanse psychiatrie. Het gaat erom dat je kunt kijken en luisteren naar een cliënt. De vrouw die mij genezen heeft heeft gezegd dat je alleen iemand kunt genezen als je die persoon eerst vergeeft. Anders zie je wat je wilt zien, niet zoals het is. Over deze regel valt niet in openheid te praten met de hulpverleners. Blijkbaar zien ze deze regel als onprofessioneel en onwetenschappelijk en doen ze of de vrouw die mij heeft genezen een anoniem persoon is. Deze vrouw heeft mij gezegd dat ik vanaf het moment dat ze mij heeft genezen mijzelf kan genezen. Daar ben ik ook mee bezig, ook al is de omgeving van de psychiatrie afkeurend en hun cultuur vijandig ten opzichte van mensen die authentiek zijn en dus in staat zijn te leren hun wil te laten gelden.
Solace: healing at your fingertips 