De psychiatrie werkt niet met mij mee. Het heeft een tunnelvisie, zijn dogmatisch. Ze zien wat ze willen zien, niet zoals het is. Onenigheden met patiënten gaan ze dictatoriaal tegemoet: je moet doen wat ik zeg, anders zwaait er wat. Dat is de dreiging die van hen uitgaat. Dat doen ze dan met een beroep op de wet. Ze voelen het in zichzelf alsof er een natuurwet in hen werkzaam is. Het geeft hen een gevoel dat ze bij een natuurlijke orde behoren, en dat de ander fout zit. Dat het zo is observeer ik. Veruit de meerderheid van de psychiaters en sociaal-psychiatrisch verpleegkundigen (spv’ers) behartigen de belangen van het slechte in de mens. Dat is niet in het belang van de mens als geheel. Als je eenmaal stemmen hoort kom je er nooit meer vanaf, vinden ze. Ik kies ervoor daar anders over te denken. Je moet er tegen vechten, dat klopt, en dan is het nog niet zeker dat de stemmen ophouden. Maar onzeker of het ooit ophoudt is niet hetzelfde als het voor onmogelijk houden. De psychiater en spv’er zijn gewetenloosheid met een vriendelijk gezicht. Heeft het slechte überhaupt wel een geweten? Met die vriendelijkheid proberen ze je te conditioneren tot medewerking. Dat heet dan dat ze therapeutisch bezig zijn. Goede therapeuten zijn er ook, maar in de psychiatrie kom ik ze niet of nauwelijks tegen. Ze zijn met de vingers van één hand te tellen. Wat trekt de mensen werkzaam in de psychiatrie zo aan om met het gootje van de samenleving bezig te zijn? Houd eens op sympathiek te staan ten opzichte van dit verhaal, want jij misbruikt je sympathie tot een middel om te controleren. Als ik eraan toe ben, wil ik graag weg uit de psychiatrie. Als de cliënten van de psychiatrie na verloop van tijd onder invloed van de relatieve rust die ze ervaren hun masker af doen, worden hun gezichten zichtbaar. Gezichten van kwetsbare, misschien wel zieke mensen. Kunnen ze ooit nog weer zelfstandig zijn? Een verhaal schrijven als dit is niet hetzelfde als de praktijk. In de praktijk naait de psychiatrie de mensen die niet met hen meewerken in het pak. Ze hebben daar geen tweede gedachte bij. Ze beschouwen dat als rechtvaardig. De samenleving medicaliseert onder invloed van de steeds verder groeiende zorg in een rap tempo. De aanpak van de coronacrisis heeft daar aan bijgedragen. Dan worden de meeste mensen handige, hypocriete leugenaars. Dan gaan een aantal van hun op jacht naar de authentieke mensen. Of voorkomt een bepaalde veerkracht in de samenleving, als het ware aangereikt vanuit de hemel, dat? En de ggz vraagt steeds om meer geld.

Advertentie