Weg uit het slachtofferbewustzijn?

Daar werd ik mezelf zojuist bewust van. Dat ik een hang heb naar slachtofferschap. Dit is het gevolg van de voortdurende strijd die ik voer tegen negatieve invloeden uit andere sferen, of andere dimensies, hoe je dat ook maar noemen wilt. Maar ik heb het gevoel dat ik daar nu bovenuit begin te stijgen. Alleen al doordat ik me van dat gevoel van slachtofferschap bewust werd met een zekere helderheid en resoluutheid. En ik heb een gevoel van hoop. Dat is een heel positief, opbeurend gevoel. Het gevoel open te staan voor de toekomst. Ik heb bij tijd en wijle veel last gehad van stemmen. Alsof er op dat moment een energetische verdediging ontbrak. Ik zeg dat ik er last van heb gehad. Alsof het iets uit het verleden is. Maar nee, dat kan ik nog niet zeggen. Het kan opnieuw gebeuren. Dat ik zoveel last had (heb) gebeurt meestal, maar niet altijd, enkele dagen nadat ik anti-psychotische medicatie heb gehad. Het is moeilijk uit te leggen hoe heftig zo’n periode is. Maar ik heb wel stappen gezet. Dat gaat er hoop ik toe leiden dat ik die moeilijkheden met ongewilde medicatietoediening en de gevolgen daarvan achter mij kan laten. Want ik groei. Dat weet ik. De psychiatrie beschouwt de moeilijkheden die ik heb als chronisch. Ik moet er mee leren leven, vindt de psychiatrie. Maar dat is ook maar een mening die ik naast me neer kan leggen. Ik houd niet zo van de mening dat ik mijn eigen leven niet kan leiden. De psychiatrie doet alsof zij het eindstation zijn. Dat is een onvolwassen standpunt. De psychiatrie moet ook nog groeien. Alhoewel ik dat natuurlijk niet voor hen kan zeggen. Maar het is zoiets als verwoord in het spreekwoord: ‘De wal keert het schip’.

Advertentie