Willen we op een ethisch verantwoorde wijze omgaan met mijn situatie, dan moeten we mijn situatie in het juiste perspectief zien. Dat houdt ondermeer in dat we moeten erkennen dat ik niet stil sta.

Ik ontwikkel me voortdurend. Een voldongen feit van vandaag hoeft daarom niet een voldongen feit van morgen te zijn. Dat wil ik graag weerspiegeld zien in de bewoording van de medische diagnose. Presenteer een toestandsbeeld niet als een ziekte voor mensen wiens wereld open is. Dat is onrecht voor zo’n persoon, dus niet ethisch verantwoord. Deze mensen leven altijd door, ook, aan het einde van dit leven, door de dood heen. Voor mensen die van binnen niet leven is dit denk ik niet te begrijpen, maar ze kunnen wel erkennen dat dit zo is.

Het is vanuit het bredere maatschappelijke perspectief gezien ongezond dat we binnen een samenleving die we open willen houden – de open samenleving – sectoren hebben, zoals de gezondheidszorg, waarin ideologieën aanhangig zijn, zoniet mainstream zijn, waarin een gesloten wereldbeeld wordt beleden. Dat leidt tot medische missers, en voor zover de rechterlijke macht erbij betrokken is, tot rechterlijke dwalingen.

Hoe diep is de beerput waaruit de diagnose voortkomt ‘vanwege zijn ziekte heeft de patiënt geen ziekte-inzicht’? De psychiater die deze diagnose geeft kan zich hierbij veilig wanen, want haar invloed blijft hierdoor buiten beschouwing. Deze diagnose heeft als effect – zoniet als doel, dat de patiënt machteloos achterblijft, volledig overgeleverd aan de willekeur van de medische sector, en is daardoor ethisch niet verantwoord.

Ik pleit er daarom voor dat de klachtencommissie mijn zienswijze overneemt. De psychiater moet haar huiswerk overdoen. Ook zij moet beginnen met het adagium ‘Ken jezelf’ en moet haar afval niet in de tuin van de buren deponeren.

Advertentie