Het volgende wil ik zeggen tegen mijn begeleiders in de psychiatrie. Een eng woord is dat maar, overigens, psychiatrie, vooral als ze je niet meer willen laten gaan nadat je hun hebt leren kennen. Kun je nagaan waar de overtuiging bij jullie vandaan komt dat ik ongeneeslijk ziek ben?

Want ik heb last van jullie overtuiging. Of is het een waan van mij dat ik meen waar te nemen dat jullie actief ziekmakende gevoelens en overtuigingen over proberen te brengen? Misschien kunnen jullie dat waarnemen. Of is dat geheim voor jullie? Zou het de bodem onder jullie bestaan wegslaan als jullie achter die gevoelens en overtuigingen kwamen? Het zou best wel verboden kunnen zijn voor jullie om dat te weten te komen. Vandaar dat jullie dan maar zeggen dat dit vermoeden van mij op een waanidee gebaseerd is. Ik bedoel dus dat jullie je eigen gevoelens en overtuigingen serieus nemen, en niet afgaan op wat jullie in jullie studieboeken over dit onderwerp geleerd hebben. Maar om van deze geleerdheid af te komen moet je eerst geleden hebben. Jullie geprivilegieerde posities zou dat kunnen voorkomen.

Verwacht van mij geen beweging. Ik zit precies op de plek waar ik hoor. Althans, dat denk ik. En als ik weer uit de psychiatrie vertrek, dan neem ik deze positie mee. Waarom zijn psychiaters nou precies geïnteresseerd in deze strategische plek? Noem deze plek de plek van het alziend oog, het panopticum. In de tuin van een psychiatrisch centrum staat een beeldhouwwerk van een panopticum. Is dat toevallig? Waarom zet een psychiatrisch centrum een beeld van een panopticum in zijn tuin? Streeft de psychiatrie naar alomvattende kennis? Staat het panopticum voor de uitweg uit ziekte? Als die ziekte voor mij al bestaat.

Het is ernstig dat mijn psychiater mij mijn zelfstandigheid af wil nemen. En dat is haar ook gelukt, via de rechtbank. Zo erkent zij niet dat het uit vrije wil was dat ik een paar jaar geleden naar het buitenland ben gegaan. Daar komen de psychiater en ik niet uit. Het stuit op een dogma van haar. Zij is ervan overtuigt dat ik vanwege een ziekte – ‘mijn’ ziekte volgens haar – naar het buitenland ben gegaan. Zij is als een olifant in een porceleinkast. Kun je je nog onzorgvuldiger uiten? Zij gelooft volgens mij niet in het bestaan van paranormale waarneming. Dat is allemaal teken van ziekte, berust niet op waarheid, bestaat eigenlijk niet. Het is vanwege voortdurende aanvallen geweest vanuit deze paranormale – of spirituele – werkelijkheid dat ik er indertijd voor koos naar het buitenland te gaan. Dat zegt toch genoeg over het bestaan van een paranormale wereld? Elk gedrag heeft toch een reden? Het gedrag van de psychiater toch ook? Of haar gebrek aan gedrag?

De psychiater staat in het centrum van haar organisatie en hoeft daarom voor niemand in beweging te komen. Ergo: ze beweegt daarom in principe niet. De spv’er heeft in navolging van de psychiater dezelfde houding. Het is een ongezonde positie voor iemand met verborgen gebreken. En wie heeft die niet? Zolang de psychiater psychiater is kan hij de illusie behouden dat hij geen verborgen gebreken heeft. Het is een positie van ongecontroleerde macht. En moet zo’n iemand mij nu gaan controleren, met de uitspraak : ‘vanwege zijn ziekte heeft hij geen ziekte-inzicht’? Ik wil dat de psychiater deze uitspraak terugneemt en mij de weg uit de psychiatrie aanbiedt. Ik wil ook graag weten of het een schending van de mensenrechten is mij geen uitweg uit dit gecontroleerd bestaan te geven.

Artikel 11 van de Nederlandse grondwet luidt: ‘Ieder heeft, behoudens bij of krachtens de wet te stellen beperkingen, recht op onaantastbaarheid van zijn lichaam.’ Maar is het idee achter dit artikel uit de grondwet geen lege letter voor iemand die tegen zijn wil steeds weer krachtens de wet medicatie krijgt opgedrongen? In hoeverre is de wet in het eigenbelang van de patiënt geschreven en in hoeverre in het belang van de beroepsgroep van de medische sector, in het bijzonder hier diegenen werkzaam in de geestelijke gezondheidszorg, in het bijzonder voor hen die handelen vanuit machtsaanspraken op het lichaam van de patiënt? In hoeverre wordt rekening gehouden met schrijnende situaties, waarin het recht niet voorziet? Is het niet van belang hier bekendheid aan te geven, zodat onderonsjes tussen de rechterlijke macht en medici duidelijk worden, met de patiënt als kind van de rekening?

Om terug te komen op mijn verzoek tot in vrijheidsstelling: Het is waar: ik weet niet of ik het al aan kan, of ik niet teveel last van ‘stemmen’ krijg, maar ik wil zo graag vrij zijn. Er gaat dan weer een wereld voor mij open. Een patiënt zou niet naar het buitenland moeten hoeven te vluchten. Ik zou de gelegenheid geboden moeten worden om het weer zelfstandig te proberen.

Advertentie