Het punt is dat de rechter de macht om over mezelf te beslissen van mij heeft afgepakt. Dat is kwalijk. Bij hoeveel mensen is hetzelfde gebeurt? Is er sprake van een industrie? Het cultiveren van hele velden van vegeterende individuen? Vegeteren, net zoals de psychiatrie dat zelf ook doet?

Vier hokjes op het formulier van de rechtbank aangevinkt door de psychiater en je bent de pineut. Gaan de psychiaters hier niet te gemakkelijk mee om, alsof een mensenleven voor hun niet telt? En lachen ze niet in hun vuistje? ‘Jou laten we nooit meer gaan!’ Ik help degenen die tegen mij zijn juist door zo te schrijven. Ik ben onder invloed van de duisternis. Maar ik bén het niet. En dat is het verschil tussen de psychiater en mij.

De psychiatrie probeert mij in mijn kern te raken. En dat terwijl de psychiatrie zelf voor een belangrijk deel rot is van binnen. Vandaar ook dat ze graag op huisbezoek gaan bij mij – bij alle patiënten. Maar dat gaat er bij mij niet in. Noem het maar dat ik gesteld ben op mijn privacy.

Het punt is ik kan wel argumenten blijven opnoemen die pleiten voor mijn vrijlating uit de psychiatrie, dat helpt niet als ze vanaf het begin toch al vinden dat je gestoord bent. Deze mensen – psychiaters – zijn niet redelijk. De werkwijze van de rechtbank is hen op het lijf geschreven. De psychiaters zeggen waarschijnlijk dat zij wel redelijk zijn, maar de patiënten niet altijd. Je moet onderscheid zien tussen zielebewegingen en menselijke activiteit om deze zaak te kunnen doorgronden.

Mijn psychiater doet alsof ze goed is, alsof ze het vertrouwen waard is. Dat is ze helemaal niet. Ze is rot van binnen, en dat valt niet te genezen. En de rechter zegt dat de psychiater naar eigen inzicht mij mag corrigeren, als ik mij niet houd aan de aan mij opgelegde afspraak. Alsof ik een waan heb. De rechter moet onderscheid zien tussen licht en duisternis. Zonder dat is er geen rechtvaardige rechtspraak. Ik spreek de waarheid. Toch pakt de rechter mij hierop. Als hij het al niet zelf doet, dan via de psychiater. De rechtbank kan geen kritiek verdragen. Het vindt waarschijnlijk dat het onmogelijk is je effectief tegen de duivel te verzetten, als het al doorheeft dat het de duivel is die de rechtspraak te grazen neemt. Al wat ik hier doe is het afval deponeren waar het vandaan kwam.

De psychiater heeft zeker wel geprobeerd zich geliefd te maken bij mij, want ze doet al enkele maanden poeslief tegen mij. Maar ik mag haar gewoon niet. Het is niet verstandig haar aardig te vinden, als je goed bent. Je levert je zelfstandigheid in en de psychiater krijgt inzicht hoe je in elkaar steekt. Allemaal zoals de duivel, eh, de rechtbank het wil. Ik zie wel onderscheid tussen de rechtbank en de duivel hoor, maar ziet de rechtbank dat ook?

Advertentie