Ik vraag me af wat ze eigenlijk van me willen. Als ze zo vriendelijk zijn, mij zo observerend opnemen. Ik hoor inderdaad stemmen. Soms, soms ook niet. Kan ik niet zonder medicijnen, zonder de psychiatrie? Ik weet het niet, maar ik wil het wel graag proberen. Die ruimte krijg ik niet. Nog niet of nooit?
De psychiatrie heeft zo zijn eigen overtuigingen. Als je daaraan probeert te tornen, verandert hun houding en herinneren ze je aan de feitelijke machtsverhoudingen. Hoe kon ik ooit zo dom zijn die te vergeten, denk je dan. Door deze blogs te schrijven probeer ik die ruimte te krijgen om onvoorwaardelijk mezelf te mogen zijn. Wat binnen de psychiatrie dus niet kan. Hoe vriendelijk ze ook zijn.
Is deze conclusie de opening van een nieuw hoofdstuk in de strijd tussen de psychiatrie en mij met als inzet mijn recht op zelfbeschikking? Ik kan toch moeilijk mijn hele leven niets blijven doen, als ik de mogelijkheid heb voor mezelf op te komen. Het doel is duidelijk, nu de instrumenten nog.
De rechter heeft poep in zijn ogen, heeft uiteindelijk alleen oog voor het standpunt van de psychiatrie. En die zegt dat ik geen inzicht in mijn eigen ziekte heb. Is dit een bewuste poging van de psychiatrie om mij blind te maken voor mijn eigen toestand? Mij te saboteren? Wie weet. Er is meer aan de hand dan je op eerste gezicht zou zeggen. Daar ga ik nu niet verder op in. Mijn vorige blog is daar duidelijk over.
Mijn spv’er vaart mee op de golven van de hooghartigheid van mijn psychiater. Voor de duidelijkheid: de spv’er en de psychiater zijn met zijn tweeën aangewezen om mij te begeleiden vanuit de Wvggz, de Wet op de geestelijke gezondheidszorg. Zij staan ervoor mij beperkingen op te leggen, gesteund door de wet, als zij dat nodig achten. Als ik mij niet aan het begeleidingsplan houd dat door de rechter is goedgekeurd, dan wordt hen geboden drang en dwang te gebruiken. Dat hun bereidheid daartoe wezenlijk inhoudt dat zij schijt hebben aan mijn verlicht eigenbelang, is wat slechts weinigen serieus nemen. Met het wetboek in de hand de mensenrechten overtreden, dat is wat de psychiatrie doet met die categorie patiënten die onvrijwillig gedwongen zorg krijgt. Althans, met sommigen onder hen. Wie van hen daaronder valt, wordt alleen duidelijk als ze voor henzelf opkomen.
Je bent op jezelf aangewezen om voor jezelf op te komen. Dat is voor iedereen die de volwassen leeftijd heeft bereikt hetzelfde. Moet of kan ik mijn situatie dan aankaarten bij het College voor de Rechten van de Mens? Of is die weg min of meer afgesloten doordat de voorzitter van dit college in haar vorige functie voorzitter van de landelijke ggz was en ze daardoor ook wel met poep in haar ogen zal rondlopen?
Solace: healing at your fingertips 