Laat ik er een punt van maken: ik wil graag weer als normaal beschouwd worden. Dat wil zeggen, dat mijn observaties van de werkelijkheid en mijn gevoel daarbij door de psychiatrie weer het etiket normaal krijgt. Ik kan niet in de toekomst kijken, maar ik heb de indruk dat ik me in die richting beweeg.
Maar al die teksten die ik op deze blog-site plaats getuigen er toch van dat ik niet met beide voeten op de grond sta? Laat ik dan duidelijker zijn: ik wil macht, macht die in deze wereld op dit moment uitgeoefend wordt door mensen die zeggen dat je pas normaal bent als je de werkelijkheid (weer) als ééndimensionaal ervaart. Zo wil ik graag kunnen functioneren, maar is het niet het kind met het badwater weggooien ervaringen van andere dimensies als niet relevant af te doen? Daarmee zou ik 15 jaar van mijn leven waarin ik veel andere dimensies heb meegemaakt weggooien.
Een voorbeeld dat ik me in de richting van normaal ontwikkel, is dat ik als niet-gevaccineerde achter het coronabeleid van dit kabinet sta. Ik wil geen virus overbrengen aan anderen, dus ik begrijp dat men in de horeca en andere gelegenheden mij om een QR-code vraagt. Dan blijven nog wel die instituties over waar men niet zo gemakkelijk om een QR-code vraagt, zoals het onderwijs, de gezondheidszorg, de werkkring en de sport.
Het is volgens mij zo dat de psychiatrie er niet voor terugschrikt patiënten het etiket “niet-normaal” te geven, om hen vervolgens wél als normaal te behandelen. Klinkt ons dit niet ideaal in de oren? Zo ideaal is het niet. De psychiatrie kan zijn diagnose van een patiënt ook kort door de bocht tegen de patiënt zeggen, en tegen de rechter en tegen de familie van de patiënt, in al die situaties waar het strategisch machtsevenwicht tussen de psychiatrie en patiënt in gevaar zou kunnen komen.
Er zijn genoeg patiënten die zich hiertegen verweren, maar het argument van de psychiatrie is bijna altijd doorslaggevend. Want hoe kan een patiënt zich effectief verweren, als hij of zij zich in verwardheid toont op het moment dat de psychiatrie suggereert de oorzaak van de verwardheid te kennen. Dit is een spelletje waar de psychiater heel bedreven in is. De patiënt is ziek, dus hij of zij is ziek. Hier moet natuurlijk wel een ziektebeeld aan ten grondslag liggen. Ik heb me er altijd zeer tegen verzet op het moment dat de psychiatrie deed alsof zij mij beter kende dan ik mezelf kende. Ik ben zelf de basis van mijn eigen gezondheid. Diep van binnen ben ik dus gezond, en niet ziek. De hoofdmoot van de verzorging in de psychiatrie probeert de patiënt aan te praten dat hij of zij ziek is. Dat is dus niet iemand in zijn zelfstandigheid bevestigen, een ideaal dat elke medicus hoog in het vaandel zou moeten hebben.
Er zijn inderdaad dus veel parasieten in de zorg. De scheidslijn tussen zorg verlenen en parasiteren is niet altijd goed te trekken in de zorg. Je vraagt je af hoe lang de zorg, in casu de psychiatrie, hiermee door kan gaan.
Solace: healing at your fingertips 